De Creuse is reuze

Ik weet niet wat er in de lucht hangt, maar het zijn intensieve weken en maanden en geregeld val ik 's avonds uitgeput voor de buis in slaap. Er gebeurt zo veel in ons leven, op alle mogelijke vlakken, en ik heb soms het gevoel dat ik alleen maar aan het regelen en zorgen ben, en dan blijkt het niet eenvoudig iedere dag met een glimlach tegemoet te treden nu het zorghormoon in mijn lijf met rasse schreden afneemt. Een leeftijdskwestie.

Mijn werk in de makelaardij is een aaneenschakeling van dingen regelen en heel veel communiceren en ook privé wordt er meer gevraagd dan ooit nu de jongens op een leeftijd zijn dat er veel verandert. Manu zal dit jaar zijn brevet behalen en wil zich inschrijven voor een Lycée waar ook een 'section foot' wordt aangeboden. Vol goede moed buig ik me over de formulieren en alle benodigde documenten voor de inschrijving. Er wordt als altijd een medische verklaring gevraagd en ik bel met de huisarts voor een afspraak wetende dat we hier nog weken op moeten wachten want op korte termijn is er nooit tijd. "Waar is jouw licentie van de voetbalclub", app ik de jongste, die door de week op het internaat verblijft. "Hoe moet ik dat weten?", ontvang ik terug. Ik zoek in alle krochten van de website van de voetbalfederatie; gebruikersgemak is nog ver te zoeken. Dan zijn er de verschillende schoolreisjes die administratieve aandacht vragen, Viggo gaat een weekje naar Madrid en Manu gaat net als vorig jaar skiën in de Franse Alpen. De paperassen voor het autorijbewijs voor Viggo, het brommer rijbewijs voor Manu. Om overzicht te behouden en niks kwijt te geraken, steek ik alle papieren en documenten in plastic hoesjes. Als iets afgevinkt is, kan het hoesje leeg worden gemaakt en gevuld met een nieuw 'project'. Soms lijkt het alsof ik er een baan bij heb, zoveel tijd als het allemaal kost.

De grootste administratieve uitdaging is het aanvragen van de Franse nationaliteit voor de oudste. Hij is begin van het jaar zeventien geworden, een puber, langer dan ikzelf, het mooie hoge stemgeluid heeft al lang plaatsgemaakt voor de baard in de keel. Luidruchtig en tiktokkend gaat hij door het leven, luisterend naar harde Franse rapmuziek uit de banlieues van Marseille en Parijs. Beïnvloed door zijn Franse vrienden en grootgebracht in een Franse context. "Waarom eten wij zo raar", vraagt hij als ik een currygerecht op tafel zet. Bij één van zijn vrienden staat er thuis op de boerderij een vleessnijmachine op het aanrecht en als je zin hebt pak je een ham of een worst en snijd je een plak af, vertelt Viggo, terwijl hij de koelkast nog maar eens induikt en een stuk salami afsnijdt. "Ik moet overdag meer vlees eten, nu jij steeds minder vlees door de warme maaltijd doet", reageert hij op mijn bedenkelijke blik.

Over ruim een jaar heeft hij zijn 'bac' en we moedigen hem aan na te denken over zijn toekomst, want zelf heeft hij de neiging dit voor zich uit te schuiven. Hij heeft het erg gezellig op school met zijn vrienden en kan zich nog moeilijk voorstellen dat er een einde gaat komen aan het schoolbestaan. Omdat hij het grootste deel van zijn leven in Frankrijk woont, kan hij de Franse nationaliteit aanvragen met behoud van zijn Nederlandse paspoort en die mogelijkheid willen we niet voorbij laten gaan. Ik heb me een beetje ingelezen over de procedure en wat er nodig is om de aanvraag te doen en heb alle schoolcertificaten en diploma's vanaf de kleuterschool en andere documentatie keurig geordend en gescand. Maar dat blijkt de easy part. Want zie maar eens door de online barrières te breken om de aanvraag in gang te zetten, het valt niet mee. Al struinend door het internet verzand ik in het grote aanbod van websites, telefoonnummers en instanties die bij de aanvraag zouden kunnen helpen, maar veelal stuit ik op doorkiesnummers en voicemails en de moed zakt me in de schoenen. Naarstig zoek ik naar een levend persoon die ons door deze jungle van instanties kan helpen en klop maar eens aan bij de Mairie, waar ze van goede wil zijn maar feitelijk de stappen doorlopen die ik al achter me heb liggen en mij niet verder hebben gebracht.

En als je je dan zo voelt, vraag je je ook wel eens af hoe mijn leven er nu in Nederland had uitgezien. Zou het daar ook zo intensief zijn om kinderen groot te brengen en zou de administratieve last er minder zijn? Waarschijnlijk meer recht toe recht aan, geordender, met meer regelmaat en structuur, wellicht daardoor ook saaier. Maar het heeft geen zin me met die vraag bezig te houden want het is te lang geleden dat ik er woonde, dertien jaar al. Het referentiekader is verouderd.

Rust en ontspanning zoek ik in wandelen, luisterend naar verschillende podcasts voor het broodnodige snuifje cultuur. Ook in opruimen en poetsen vind ik een uitlaatklep, zeker als ik op zaterdagmiddag de boxen openzet en er Nederlandse smartlappen van André Hazes en andere meezingers door ons huis schallen. Even in mijn eigen wereldje, ongestoord soppen.

Manu probeert me druk gebarend duidelijk te maken dat hij even brommer gaat rijden. Zijn tweede ritje nog maar. Ik zet de muziek uit en vraag of hij een half uurtje kan wachten, dan ben ik klaar en kan ik even achter hem aan rijden, wat ik toch wel een prettig idee vind. Maar hij wuift mijn zorgen weg en vertrekt. Vijf minuten later belt hij; een zachte, met pijn vertrokken stem. "Mama, ik ben gevallen en voel met niet goed." We springen in de auto en rijden naar de plek des onheils. Gelukkig is het vlakbij en we treffen hem aan, lijkbleek van de pijn. Hij is door de kiezels op de weg geslipt en gevallen en heeft veel pijn aan één enkel. Een oudere dame die toevallig voorbijreed is gestopt en heeft bij Manu gewacht tot wij er zijn. We bedanken haar en helpen Manu de auto in, Rob rijdt op de brommer terug naar huis. Als hij een beetje op adem is gekomen, rijden we naar het ziekenhuis, waar we lang moeten wachten op de dokter en de uitslag van de foto's; blijkbaar moet er nog een specialist uit Limoges naar kijken maar die reageert almaar niet. Het is tenslotte zaterdagavond en om wat afleiding te hebben, kijken we samen op mijn mobiel naar PSV tegen FC Groningen. Voor de dokter in het ziekenhuis is het duidelijk, er is een breuk en de enkel moet in het gips. Zes weken lang. Voetbalseizoen voorbij. Ontzettend vervelend voor Manu die zich meteen zorgen maakt of hij wel deel kan nemen aan de selectie voor de section foot die eind mei gepland staat.

Ik ben vooral opgelucht dat het hierbij gebleven is. Het is een reality check en je beseft wat er echt belangrijk is in het leven en ik neem me nog maar eens voor iets meer te relativeren en te genieten van de kleine, mooie dingen.